فهرست محتوا
از آموزش‌های اضافی پرهیز کنید
متخصصان گفتاردرمانی توصیه می‌کنند که کودکان دارای لکنت، به‌ویژه در سنین پیش از مدرسه، تحت آموزش‌های اضافی مانند یادگیری زبان دوم یا مفاهیمی چون رنگ و اعداد قرار نگیرند. این کار باعث کاهش بار ذهنی کودک و افزایش تمرکز او بر یادگیری روش‌های صحیح گفتار می‌شود.
اجازه دهید صحبتش را تمام کند
تصور کنید فرزندتان در حال صحبت کردن است و ناگهان بر روی یک کلمه دچار لکنت می‌شود. در این شرایط، شما دو انتخاب دارید: می‌توانید جمله را برای او کامل کنید، یا صبور باشید و اجازه دهید خودش کلامش را به پایان برساند. روش اول حس ناتوانی را در او تقویت می‌کند و لکنت را تشدید خواهد کرد، اما روش دوم به او اعتمادبه‌نفس می‌دهد و روند درمان را مؤثرتر می‌کند.
حالات چهره خود را کنترل کنید
همه انسان‌ها احساسات درونی خود را از طریق چهره نشان می‌دهند. افراد دارای لکنت نیز این نشانه‌ها را به‌خوبی درک می‌کنند. بنابراین، هنگام صحبت با آن‌ها:
- بی‌حوصلگی یا خستگی نشان ندهید؛ اگر از طولانی شدن صحبتشان کلافه شوید، متوجه خواهند شد و ممکن است مضطرب‌تر شوند.
- چهره‌ای حمایت‌کننده داشته باشید؛ نشان دهید که با آرامش و توجه به صحبت‌هایشان گوش می‌دهید.
- از واکنش‌های منفی پرهیز کنید؛ مانند نشان دادن تعجب، دلسوزی یا نگرانی بیش‌ازحد، زیرا این موارد می‌توانند اضطراب فرد را افزایش دهند.
از وارد کردن فشارهای کلامی خودداری کنید
کودک را مجبور به صحبت در جمع نکنید. درخواست‌هایی مانند سلام کردن اجباری، خواندن شعر یا پاسخ سریع به سؤالات ممکن است اضطراب او را افزایش داده و لکنتش را تشدید کند. اجازه دهید در شرایطی که احساس راحتی می‌کند، صحبت کند.
محیط زندگی را آرام و بدون استرس کنید
اضطراب و هیجان می‌تواند شدت لکنت را افزایش دهد. بنابراین، سعی کنید:
- از مشاجرات و تنش‌های خانوادگی در حضور کودک پرهیز کنید.
- او را در معرض موقعیت‌های استرس‌زا قرار ندهید، حتی اگر آن موقعیت‌ها مثبت به نظر برسند؛ برای مثال، غافلگیر کردن کودک در روز تولدش می‌تواند باعث افزایش اضطراب او شود.
نتیجه‌گیری
با رعایت این نکات، می‌توانید به فرد دارای لکنت کمک کنید تا احساس راحتی بیشتری داشته باشد، اعتمادبه‌نفسش را حفظ کند و روند درمانش مؤثرتر شود. لکنت زبان یک مشکل غیرارادی است و حمایت اطرافیان نقش مهمی در کاهش آن دارد.